ölümsüzlüğün bedenle değilde ruhla nefes almak olduğunu, ab ı hayatı kendimizde aramamızı öğütleyen güzel bir yolculuk filmi. zira film bir eşin, bir ağacın ölümsüzlüğe doğru yolculuğunu anlatmış. sevdiklerimizle geçen her an aslında onları ölümsüz kılar. çünkü onlar bizim ruhumuzda en güzel izlerini bırakırlar. ölümsüzlük paylaşmaktır o anları öldürmek değil. demek istediğim film izlendikten sonra daha iyi anlaşılır sanırım. tabiki filmden çıkarılabilecek tek sonuç bu değil. ölüm,yaşam,anılar ve insan maneviyatı üzerine olan bu filmden bir çok şey alınabilir.film anlaması güç bir film. ama ilk izlediğinizde anladıklarınızla yetinip bir zaman sonra tekrar tekrar izlemeniz lazım. işte o zaman filmden daha çok şey alacaksınız.
--! spoiler !--
genel olarak filmi özetlersek farklı zamanda yaşayan üç insanın aynı yere giden yolculuğunu anlatıyor. üçü de bir arayış içinde ve üçünün de sonunda ulaştıkları aynı.
--! spoiler !--
rachel weisz ve hugh jackman'ın başrollerde bulunduğu bu filmi requiem for a dream'in yönetmeni darren aronofsky yönetmiş. tam bir görsel sölen diyebilirim film için. filmde kullanılan mekanlar, sahne geçişleri, oyunculuk mükemmel. anlaması zor bir film ama anladığım kadarıyla pek bir sevdiğim film.
film 2006 yapımı ve ülkemizde vizyona girmedi maalesef.
gözlerinin önünde eriyip giden sevgiliyi kurtarma çabası... 1500'lü yıllarda,2000'li yıllarda ve 2500'lü yıllarda da bu böyle. bir insanın geçirdiği evrim adeta. bir benliğin kendini arayışında bakması gereken yeri direk olarak gösteriyor film. en başa dönüp oradaki tek anın ne derece kurtarıcı olduğunu gösteriyor.
ölüm aslında yok. evet bu böyle...çünkü zamanda, mekanda, gönülde bıraktığın izler seni orada sonsuza kadar yaşatıyor zaten.
her kişi görmesi gerekeni görüyor filmde. bu sebeple diretiyorum farklı dönemlerde tekrar tekrar izlenmeli.
aronofsky'nin yıllarca üzerine çalıştığı vezir ya da rezil olmayı göze aldığı filmdir ayrıca. kimine göre rezil de olsa ben vezir yaptım kendisini. her ne kadar bir hollywood filmi olsa da, yani yüksek bütçenin getirisi olan görsel efektler tavan yapmış olsa da anlatılanların sembolleştirilme şekli insanı alıp götürür ve sonunda "vay be" dersiniz.
film boyunca; hugh jackman'ın gücünü abartısızlığından alan oyunculuğuna, rachel weisz'in duru güzelliğine, 2500'lü yılların mekanına perde olan yıldız yağmurlarına ve her bir yıldızın bir nota olması sonucu oluştuğu hissi veren film müziklerinin kuşatmasına döne döne hayran oldum.
film için çok şey söylenebilir evet ancak tümü spekülasyon olarak kalacaktır. film bittiğinde sizi bilmişlikte değil, bilinmezlikte bırakıyor ancak kaybolmuşluğa düşürmeden. muamma sonlardan hoşlanmayan biri olarak belirtmek isterim ki; the fountain'ın yönetmeni ve senaristi darren aronofsky filmin bitiş sahnesinde ne olduğunu söylemekten çok, ne olduğuna dair yapılabilecek pek çok yoruma uygun düşecek bir zemin oluşturuyor ve bunu müthiş bir ustalıkla yapıyor.
2500'lü yılların yıldız yağmurları animasyon harikası görsel efektlerle değil, usta bir makro fotoğrafçı olan peter parks'ın derin deniz diplerinden topladığı mikroorganizmalara kimyasal reaksiyon oluşturacak maddeler vererek 8 haftalık bir çalışma sonucu çektiği fotoğraflar kullanılarak oluşturulmuş.
film müzikleri ise darren aronofsky'nin önceki filmlerini de yapan clint mansell tarafından bestelenmiştir. film mansell imzalı şarkılarla; gaz halindeki buharın soğuyup sıvı haldeki suya, daha da soğuyup katı haldeki buza dönüştüğünde dahi kaybetmediği özü gibi, görsel materyal halindeki the fountain sahneleri, işitsel materyal halindeki the fountain müziklerine dönüşmüş ve ruhundan bir şey kaybetmemiştir.
izlediğim en iyi film. istenildiğinde çok farklı anlamlar çıkarılabilecek, yüzeysel ele alınmaması gereken çok farklı bir yapıt. başka bir örneğini görmedim.
herkesin yaşamak isteyeceği türden bir aşkı anlatan, farklı düzlemlerde bir çok yorumu yapılabilecek ama büyük ihtimalle derinliği yüzünden çok insana "öeh" çektirecek bir filmdir.
3 ayrı zamanda geçen hikayenin parçalarını birleştirmek zor gibi görünse de aslında kendinizi oradaki insanların yerine koymaya başladığınızda tüm parçaların başından beri zaten yerli yerinde olduğunu görebiliyorsunuz. sizi şaşırtan tek şey görüntüler. ki onların hepsi de birer ilüzyon aslında.
tool şarkısı gibi oldu tanım, daha fazla derine inmeden şunu söylemek gerek, insanın hayatını ve hayatının aşkını anlatmak kolay değil. her sahne uzun yıllar düşünülmüş bu yüzden. filmin bazı sahneleri 3 4 yıllık bir çalışmanın ürünü. bu yüzden de hikayenin kurgusu ve anlatılış şekli üzerinde biraz düşünmeyi hak ediyor ve bunu yapan için de aslında her sahne çok estetik.
darren abimiz aldığı parayı da, ünü de haketmiştir. görsel şölen de cabası.
ölümle olan mücadelenin yalnızca ölen kişiye ait olmadığını anlatan filmdir. ruhu tutan ellerin yalnızca tanrılaştırılmış bir güce ait olmadığını, evrende minik bir nokta olan bir adamın da elleri olabileceğini gösterir.
ayrı zamanlarda, aynı motivasyonla yola çıkan yollardır. ölümsüzlük.
rachel weisz, karakterinin, kırılgan ve umutsuz cesurluğu muhteşem yansıtmıştır. hugh jackman ise abartısızca sahiplenmiştir karakterini.
her yönüyle üzerine düşünülmesi gereken bir filmdir bence.
sözlük hiçbir kurumla bağlantılı olmayan birkaç kişi tarafından düşünülmüş bağımsız bir platformdur.
sözlük içerisindeki yazıların tüm sorumluluğu yazarlarına aiittir. sözlük bu yazıların doğru olduğu hakkında bir teminat vermez.
yazılan yazıların telifi bize ait değildir, çalınız çırpınız ama kaynak gösteriniz.
